Technika prania. Pracę rozpoczyna się od badania tkaniny na trwałość barwników, a następnie przygotowuje się odpowiedni roztwór środka piorącego. Tkaniny powinny leżeć płasko w środku piorącym i być równomiernie przesączane. Do mycia małych tkanin wystarczają kuwety fotograficzne, do większych najlepiej sporządzić wannę z folii. Można też wykorzystać płaskie naczynie emaliowane, ale bez najmniejszych uszkodzeń. Nie należy stosować metalowych naczyń ze względu na szkodliwe działanie jonów metali.
Tkaninę rozkłada się płasko w pojemniku i tak podpiera, aby pod swym ciężarem wstanie mokrym nie doznała uszkodzeń. Tkaniny łamliwe i wrażliwe powinny spoczywać na innej tkaninie (np. poliestrowej) lub na siatce (z nylonu czy perlonu) chroniącej ją z jednej lub obu stron. Tkanina może być umieszczana w cieczy piorącej lub ciecz nanosi się pędzlem czy gąbką, starając się o równomierne nasączenie. Po godzinie przebywania w środku piorącym zmienianym przynajmniej trzykrotnie, większość brudu powinna być wypłukana. Nierozpuszczone części brudu usuwa się pędzlem lub przez ostrożne tepowanie gąbką.
Czasami doczyszczenia tkanin dobrze nadaje się kąpiel połączona z działaniem ultradźwięków. Polega to na umieszczeniu obiektu na parę godzin w 5-proc. roztworze Komplexonu III, w temperaturze 40 C, z dodatkiem 0,5% Marlipalu M.G., jako środka zwilżającego, a następnie działa się na tkaninę zanurzoną w tej samej cieczy ultradźwiękami. Zabieg ten może być powtarzany (ośmiokrotnie; Muhlethaler B., 1965), przy czym płyn jest kazdorazowo zmieniany.
