Zawieszanie dywanów. Jakkolwiek dywany przeznaczone są do przykrywania podłogi, w muzeach najczęściej (a już z reguły starsze niż z XIX w.) wiesza się je na ścianach. Również prywatni właściciele umieszczają zazwyczaj swe zabytkowe dywany na ścianach. Zawieszając dywan na ścianie wybrać należy jak najkorzystniejsze miejsce nie tyłko ze względu na jego ekspozycję, ale głównie mając na uwadze warunki przechowywania, np. w miejscu nienasłonecznionym. Nie powinien być on także przybijany bezpośrednio do ściany.
Stare dywany rzadko są tkane tak, by można było je przybijać „na równo”, cZyli żeby wisiały płasko. Z punktu widzenia konserwatorskiego dobre jest zawieszanie dywanu na gurtach (pasach) horyzontalnych i wertykalnych, które umożliwiają równomierne rozłożenie ciężaru na wiele punktów zawieszenia. Podszycie taśmami jest tym istotniejsze, że dywany w większości wiszą na wątku, co prowadzi do jego osłabienia i trwałej deformacji. Dywan powinien mieć na stałe przyszyty gurt górny, dolny i boczne. Górą dywanu przebiegać winna szersza taśma (5—20 cm) przeszyta do odwrocia swą dolną częścią, górna zaś (wolna na całej swej długości) służy do umocowania pierścieni (o średnicy 2 cm w odstępach 7—9 cm), do zawieszania na hakach tkwiących w listwie drewnianej umocowanej w murze. Do górnej taśmy przymocowuje się gurty pionowe (co 20—60 cm), aby dywan wisiał płasko i równo.
Dywan należy tak zawieszać, aby jego runo skierowane było w dół, tj. tak aby przy przesuwaniu ręką do dołu, czuło się większą gładkość, niż robiąc to do góry. Osłabione dywany dla zachowania większego bezpieczeństwa powinny być podszywane na całej powierzchni. Wiszące na ścianie dywany przynajmniej na jeden miesiąc w roku należy zdjąć i położyć, aby „odpoczęły”.
