Zabezpieczanie (warstwy ochronne) skóry. W celu zabezpieczenia zabytków ze skóry, już po wszystkich zabiegach konserwatorskich, powleka się je warstwą ochronną mającą przede wszystkim izolować od szkodliwych zanieczyszczeń atmosferycznych. Jako warstwy ochronne stosowane są werniksy damarowe, roztwory szelaku w spirytusie i lakiery etylocelulozowe. Coraz częściej sporządza się także powłoki ochronne z roztworu lub emulsji polimeru, które tworzą się w miarę odparowywania rozpuszczalnika, tzn. na skutek fizycznego wysychania. Równocześnie zachodzi reakcja syntezy, tzn. reakcja chemiczna, w której biorące udział składniki tworzą powłoki ochronne. Do tej grupy powłok należy roztwór żywicy AW2 (polimer cykloheksanonu i fomal-dehydu, prod. BASF) i lakier ochronny Plasztubo! (kopolimer akrylanu metylu, akrylanu butylu i metakrylanu butylu, prod. Egyesult Gyogyszer es Taoszer gyar). Do ochrony profilaktycznej przed czerwonymi plamami, które występują na skórze przy zwiększeniu zawartości dwutlenku siarki, używa się 5—10-proc. roztworu mleczanu potasowego.
