Retusze. Skóry rekonstruowane, uzupełniane, a także wypłowiałe i wytarte wymagają retuszy kolorystycznych. Ciemnobrązowy ton starej skóry jest wynikiem procesów starzenia, a nie zabiegu barwienia. Dobranie tego tonu w retuszach jest szczególnie trudne, gdyż późniejsze działanie światła prowadzi najczęściej do zmian kolorystycznych barwionej skóry. Wielu konserwatorów uważa, że retusze miejsc uzupełnianych powinny się lekko różnić kolorystycznie od partii oryginalnych. O tym, jakich należy użyć farb do retuszy kolorystycznych skóry, w dużym stopniu decyduje doświadczenie konserwatora.
Farby stosowane do barwienia skóry można podzielić na trzy grupy:
1) rozpuszczalne w wodzie — a) anionowe, w tym znaczną grupę stanowią kwasowe heteropolarne, kwasowo-chromowe, metalokompleksowe, b) amofoteryczne, c) kationowe, d) chemicznie reaktywne, podlegające chemisorpcji).
2) nierozpuszczalne w wodzie (siarkowe, spirytusowe, tłuszczowe),
3) pigmenty stosowane w postaci farb kryjących.
Obecnie konserwatorzy wyrobów ze skóry, spośród różnorodnych farb proponowanych przez przemysł, dość często wybierają Morello-Lederfarben (prod. Chem. Fabrik Lang i Syn, Loppenhausen k/Mindelheim) oferowane w 41 barwach i odcieniach. Dają się one rozcieńczać spirytusem i odporne są na działanie wody, ciepła i potu. W celu otrzymania pewnego i dobrego krycia korzystne jest wcześniejsze nasączenie skóry preparatem Morello-Entfarber i wprowadzenie Moreiio-Lederfarben na jeszcze wilgotną powierzchnię. Wymagana jest przy tym ostrożność, gdyż Entfarber może także odbarwić oryginalną skórę. Podobne zastosowanie mają farby Lady Esouire (prod. Lochinger KG., Mtinchen-Grafelling) liczące 120 barw, dających się nadto mieszać między sobą. Farby te przeznaczone są głównie do przebarwiania rękawiczek, ale dobrze nadają się do barwienia małych uzupełnień. Również przy Lady Escuire stosuje się wcześniejsze nasączenie skóry preparatem Conditioner-Cleaner (Schnitzer W., 1973).
Do retuszy na skórze konserwatorzy stosują także farby akwarelowe i akrylowe. Użycie natomiast farb anilinowych wymaga od konserwatora świadomości, że bardzo trudno jest osiągnąć ich odporność na światło, nawet taką jak w wyrobach włókienniczych.
