Uzupełnianie ubytków skóry. Obiekty ze skóry powinny być uzupełniane wówczas. gdy zachodzi obawa, że ich stan się pogorszy, np. gdy poszczególne fragmenty odrywają się. powiększając ubytki. O doborze materiału i sposobie przeprowadzenia uzupełnień decyduje rodzaj i stan konserwowanego obiektu. Do uzupełnień używa się skóry możliwie podobnej i tego samego rodzaju. Ubytki odrysowuje się na papierze i następnie przenosi na skórę, która ma być użyta do uzupełniania, po czym wycina potrzebne części. Brzegi, zarówno skóry oryginału, jak i skóry uzupełniającej, zaostrza się lub zeszlifowuje, a po pokryciu spoiwem dobrze dopasowuje.
Brakujące ornamenty mogą być uzupełnione za pomocą nowo sporządzonego stempla. Linie ślepego tłoczenia dorabia się, używając kostki introligatorskiej pod lekkim naciskiem wcześniej sporządzonym szablonem. Oryginał i uzupełnienia muszą stanowić harmonijną całość, to znaczy powierzchnie obu skór mają być podobne i me przykrywać żadnych partii autentyku.
Najczęściej w celu wykonania dużych uzupełnień (rekonstrukcji) wyrobów ze skóry sporządza się formę negatywową odpowiedniego miejsca (np. z kauczuku silikonowego), a następnie pozytyw z dyspersji polioctanu winylu (np. Pianatolu, prod. Planatoiwerke) lub Leifa prod. Bayer (o lepszej sile klejenia i elastyczności) i wypełniacza z drobnowłóknistych kosmyków azbestu stanowiącego nie więcej niz 5% masy oraz odpowiedniego barwnika. Po wyschnięciu na tę cienko naniesioną masę wprowadza się dyspersję akrylanu Corialgrund -O z papką ze skóry, na którą nakłada się w kilku warstwach bibułkę filtracyjną. Jeśli zachodzi konieczność rekonstruowania grubej skóry, wówczas wkleja się za pomocą Corialgrundu -O cienkie warstwy gąbki poliuretanowej na wcześniej naniesioną warstwę papki ze skóry (Szalay Z.. 1972,1980).
