Ostatnim etapem w zabiegu mycia dywanów jest ich suszenie. Praktykuje się kilka sposobów, np. ułożenie zwiniętego dywanu na podłożu z materiału włochatego (frote) lub na ruszcie z plastiku, tak aby woda wypływała z jego końców do spływu. Inny sposób polega na rozłożeniu dywanu płasko na zmienianym kilkakrotnie i chłonącym wodę podkładzie (np. na kilku warstwach bibuły czy płótna). Niektórzy konserwatorzy dodatkowo stosują wałek gumowy w celu wytłoczenia z dywanu cieczy do chłonącego podkładu lub do położonej na licu bibuły. Natomiast nie jest właściwe zawieszanie mokrego dywanu do wyschnięcia, gdyż jego ciężar jest w tym stanie 3—4 razy większy. Skutki takiego obciążenia mogą być tragiczne dla jego stanu zachowania. Proces schnięcia dywanu trwa przeciętnie trzy dni w pomieszczeniu o temperaturze pokojowej. Silny przewiew i wentylacja przyśpieszają schnięcie.
Po oczyszczeniu na kruche miejsca dywanu nanosi się 2,5-proc. roztwór preparatu Maranyl Soluble Nylon C 109 P (rozpuszczalny nylon, prod. ICI) w skażonym spirytusie, wzmacniając obiekt z obu stron. Jeśli w wyniku czyszczenia dywan wykazuje w dotyku stwardnienie runa, należy użyć środka zmiękczającego (plastyfikatora), ponieważ ma to również znaczenie dla zachowania obiektu, zmniejszając tarcie włókien między sobą. Do tego celu używa się m.in. Persoftalu FA lub Persoftalu FN (niejonowe mieszaniny aminokwasu tłuszczowego z eterem alkilo poliglikoetylenowym, prod. Bayer, Leverkusen). Koncentracja roztworu Persoftalu wynosi 1—3 g w litrze wody, np. w przypadku czyszczenia gobelinu (dywanu tkanego). Podniesienie temperatury roztworu do 40—50°C przyspiesza proces czyszczenia. Łamliwość starych włókien w wyniku opisanego traktowania nie znika, ale się zmniejsza (Lehmann D., 1975).
