Wzmacnianie tkanin (dublowanie). W przypadku dobrze zachowanych tkanin zabiegi konserwatorskie mogą być ograniczone do czyszczenia, tj. usunięcia szkodliwych zanieczyszczeń. Jeśli tkanina ma złamania, spękania oraz miejsca kruche, czyli w wyniku procesów degradacji zmieniła swe fizyczne właściwości, to wymaga wzmocnienia. Również tkanina, która utraciła zdolność spełniania swej funkcji w wyniku uszkodzeń mechanicznych czy działania czynników biologicznych, też wymaga wzmocnienia. Osłabioną tkaninę można wzmocnić dublowaniem przez inny materiał. Zabieg zależy głównie od stanu zachowania tkaniny oraz jej przeznaczenia, np. do ekspozycji, magazynu itd. Materiał dublujący odpowiednio połączony ze starą osłabioną tkaniną uzupełnia i łączy poszczególne jej fragmenty w jedną całość, ale przede wszystkim odciąża ją, przejmując na siebie funkcję nośną.
Dublowanie musi spełniać kilka warunków, z których do podstawowych należą: zachowanie barwy, elastyczności i wyglądu oryginału, aby nie ucierpiał on np. przez sprasowanie struktury. Środki stosowane w zabiegu wzmacniania muszą być możliwie nieniszczące i odwracalne. Wadą metody dublowania jest to, że nie stanowi ona zabiegu uniwersalnego. Każde bowiem dublowanie wymaga indywidualnego dostosowania do cech wzmacnianego obiektu, w zależności od tkaniny, uszkodzeń, funkcji, jaką pełni, oraz od sposobu wykonania jego dekoracji (malowane, haftowane itd.). Nadal nie w pełni rozwiązano problem odwracalności zabiegów, np. całkowitego usunięcia spoiwa czy też śladów po ściegach.
Współcześnie stosuje się wiele sposobów dublowania osłabionych tkanin. Wśród nich wyróżnić można sposoby mechaniczne: np. szycie, czy ujęcie między dwie przezroczyste płyty, lub sposoby chemiczne: podklejanie, laminowanie.
