Środki używane do mycia tkanin. Podstawową cieczą piorącą jest woda, ale istotny jest wybór odpowiedniej wody. Na przykład woda wodociągowa zawiera min żelazo często działające jako katalizator. Konieczne jest więc stosowanie wody demineralizowanej lub miękkiej, którą najprościej uzyskać przez jej gotowanie. W procesie gotowania (około 30 minut) wytrąca się nierozpuszczalny węglan wapnia i węglan magnezu opadające na dno, a następnie ciecz przefiltrowuje się. Przez gotowanie można usunąć tylko część twardości; są tez środki zmiękczające wodę, np. węglan sodowy, który wytrąca osady, czy sześciometafosforan sodowy, którego działanie polega na wiązaniu jonów dwu-1 trójwartościowych w rozpuszczalne kompleksy jonowe. Najczęściej używa się do kąpieli tkanin wodę wodociągową całkowicie odsoloną (za pomocą wymiany jonów) lub destylowaną. Nie wolno używać do mycia wody bardzo gorącej ani tez o niesprawdzonej wartości pH, np. kolorymetrycznie lub potencjometrycznie.
Woda amoniakalna i inne słabo alkaliczne ciecze usuwają brud zwłaszcza o dużej kwasowości (m.in. pot, tłuszcz skóry, kondensaty dymów). Zaletą wody amoniakalnej jest tez stosunkowo szybkie, całkowite jej ulatnianie się. Wody z dodatkiem 1—2% amoniaku nie można stosować do kąpieli wszystkich tkanin. Rozpuszczają się w niej barwniki mineralne, natomiast barwniki roślinne są dość odporne.
