Suszenie sublimacyjne mokrych tkanin. Dobre rezultaty suszenia mokrego drewna za pomocą sublimacji wody ze stanu głębokiego zamrożenia zachęciły do zastosowania jej także do wilgotnych tkanin. Metoda ta nadaje się szczególnie do zagrożonych i źle zachowanych obiektów. Zaletą zabiegu sublimacji jest możliwość uniknięcia skurczu materiału, a tym samym zmian w wyglądzie, elastyczności i masie zabytku, w stosunku do jego pierwotnej postaci. Znaleziona w czasie prac archeologicznych tkanina jest przeważnie tak dalece zniszczona, że nie wytrzymuje własnego ciężaru. Musi być zatem czyszczona na tafli szklanej i po uporządkowaniu włókien umieszczona w wodnym środku konserwującym, np. zawierającym w wodzie destylowanej około 5% wysokopolimeryzowanego lub wodnego środka zagęszczającego (jak skrobia), 1% środka zwilżającego, 1% kwasu ortoborowego i 1% boraksu jako fungicydów (Farke H., 1986), Można też zastosować roztwór zawierający w wodzie 8% PEG 400, 5% preparatu Luviskoll K 30 (prod. Imhof i Stahl, Mannheim) dla wzmacniania oraz 1% kwasu ortoborowego i 1 % boraksu dla dezynfekcji (Feldt Keller A., 1989) lub 10—15-proc. roztwór PEG 400—600 z dodatkiem fungicydu. Już po 3 dniach takiej kąpieli (nie dłuższej niż 2 tygodnie) roztwór odsącza się i tkaninę zamraża w temperaturze przynajmniej —20°C, a po 20 godzinach osusza w przyrządzie próżniowym.
